Wind, veel verkeer en klimmen, het kan ons niets schelen. Na vier dagen vermaakt worden, hebben we weer zin in fietsen. Het is vanuit San José maar 25 km naar Cartago. De temperatuur is ideaal; koel en niet vochtig. Ook zijn er onderweg voldoende soda´s om de inwendige fietser te versterken. Helaas zijn we meer dan anderhalf uur bezig om hotel Georgina's House (
nog maar vijf kamers beschikbaar!), waar we een smart deal mee gesloten hebben, te vinden!
Peeetje verhaalt: We vroegen naar de “basilica met park”, waar Georgina in de buurt moest zijn. Ja, die basilica was één km verderop. Deze 1 km-kerk miste echter het bijbehorende park, dus weer iemand aangeschoten. Ja,…de bedoelde basilica stond nòg een km verder op. Die kerk was ook al een maatje groter, maar het was ‘m niet.
Nee,…nóg een km verderop bemerkten we een mooi bouwwerk dat de naam basiliek kon dragen.
Nu nog Georgina.
Het adres vertoonde alleen een straatnaam, maar in die straat vonden we niets.
Laat ik om het verhaal kort te houden het volgende zoekuur in telegramstijl zetten:
-Een local wist alleen een hotel in de buurt van de basilica, maar dat was het niet.
-Een winkelbediende verwees ons naar een bed & breakfast, maar dat was het niet.
-Een taxichauffeur wist het wel en wees ons naar “een paar blokken” verder op. Daar was ook niets.
-Een kruidenierszaakeigenaresse had ook nooit van Georgina gehoord.
-In een Chinees restaurant hielpen drie mensen meedenken en keken mee op booking.com waar de locatie getagged was.
-We zouden er volgens Google maps 120 m vandaan moeten zijn, maar nòg wist niemand het.
-De Chinees pakte zijn auto en reed voor ons uit tot op de google maps locatie. Geen naam. Niets!
-Een klein kruidenierszaakmannetje gaf de doorbraak. Jazeker, hier aan de overkant!
Daar waren we al drie keer voorbijgekomen, maar aangezien het “Hotel” geen enkele naam droeg op de gevel en de ingang alleen uit een garagedeur bestond, bleef Georgina onvindbaar.
De bel bracht de eigenaar naar buiten. Hij was pas begonnen, verklaarde hij zijn naamloze hotel.
Dat bleek. Lege ruimten, 2 tafels, 6 stoelen, een viezige keuken met schimmel onder de melkpakken, lekkende wasbakafvoer, lege fitting in de slaapkamer, resten beleg en brood in de koelkast, doorweekte cornflakespakken, kale muren, verweerd en gedateerd sanitair. Dat vind je nooit in de hotelomschrijving.
Costaricaanse kat in de zak dus…
Eindelijk kunnen we dan cultuur happen in Cartago (met fietspaden). We bezoeken de Basilica de Nuestra Senora de Los Angeles, waar een jongen en twee vrouwen boete doen voor hun zonden door op hun knieën naar het altaar te kruipen.
In de ruïnes de la Parroquia waart op mistige nachten een geest rond van een hoofdloze priester. Ai, laat het nu net mistig worden! We lopen in de wolken en gaan vlug naar de markthallen. Dan vroeg naar bed in hotel (grote villa met ijzeren hek), waar we de enige gasten zijn en de deur van onze kamer niet op slot kan. De eigenaar is weggegaan. De regen klettert tegen de ramen en de wind giert om het huis. Spook, graag wegblijven, want morgen willen we gezond weer op voor de beklimming van de vulkaan Irazu (3432m)!
